Amsterdam 2 december 2013. Het is waar, verschillende hebben het me nu bevestigd. Mance Post is overleden. Een vrouw die altijd door bleef gaan met haarzelf zijn. Dat hield in betrokken zijn met haar omgeving. ‘Wat een fijne jongens heb je toch, zo mooi je motor poetsen’. (eigen)Wijsheid; ‘nee, oudere mensen zijn echt niet allemaal aardig, idioterie om dat te denken’. Geintresseerd; ‘ja, fijn dat je me wilt uitleggen hoe een tablet werkt om te tekenen op de computer maar dan wil ik eerst ook eens werk van jou zien, daar ben ik nieuwsgierig naar’. Als ze langs kwam, vertelde ik andere ‘deze vrouw steunt niet op haar rollater maar zij duwt um voort, soort van uitlaten’. Haar zicht was erg achteruit gegaan als ze dichtbij genoeg was riep ik eerst mijn naam, ‘Goedemiddag, ik ben het Helena, die met de drie zonen de buurvrouw van verderop’. Dat was dan het begin van weer een warm & hartelijk gesprek. Altijd liep ik met een glimlach weer weg van haar met de gedachten zo wil je toch oud worden/zijn. Het gesprek zal niet meer plaatsvinden maar de glimlach krijg ik automatisch weer van haar als ik aan haar denk. Het zullen veel mensen zijn die met een, nu wat bedroefde, glimlach aan haar denken. Mance kende en onderhield warme contacten in de buurt. Slaaplekker Mance en dank dat ik je heb mogen kennen. Hieronder het interview dat ik bij haar thuis mocht afnemen. Ze liet me de schetsen van haar laatste boek zien ‘ lied voor de maan’, met tekst van Toon Tellegen. Het was een sprookje.
interview met 85 jarige Mance Post op de Prinsengracht.
prre* 