Een echte ‘De Bosatlas van Amsterdam’. Als inwoonster van Amsterdam, blader ik met plezier het boek door. Geïnteresseerd en leergierig lees ik vluchtig de feiten door. Tot ik stuit op ‘verkeer en vervoer – Metro’. Teruggegrepen wordt naar de lekkage in de damwanden tijdens de bouw van de NZ/lijn op de Vijzelgracht die leidde tot verzakkingen in 2008. Tot mijn ontsteltenis zie ik dat wat zo’n impact op mij en mijn gezin heeft gehad helemaal nooit heeft plaatsgevonden.
Noch voor mijn achterburen en andere buren heeft de chaos, waar ze compleet door werden overvallen, niet plaatsgevonden in hun leven.
Na de dag dat het plaatsvond, 11 september 2008, werd me op de route naar ‘waar nu te wonen met ons gezin’ het gesjoemel duidelijk. Als vrienden of bekenden vroegen wat vind je het ergst van het verzakkingsavontuur antwoorde ik met schroom dat ik het eigenlijk niet kon geloven dat mijn eigen stad, waar mijn 3 kinderen zijn geboren en opgroeien, er eigenlijk niet ‘aan’ wilde. Want; het zou niet gebeuren, het mocht niet gebeuren dus zijn sommige huizen dan ook niet verzakt.
De Bosatlas, uitgeverij Noordhoff, staat symbool voor ‘dit zijn de feiten, zo is het en niet anders’ leerde ik op school. Dit blijkt niet zo te zijn. De Bosatlas publiceert ‘het wenselijke gevoel’ van Amsterdam het zou niet, het mocht niet, bij een paar huizen is het dus ook niet gebeurt.
Mijn hart gaat uit naar Groningen. Zoveel huizen verzakt, ontregelde huishoudens, gezinnen, relaties. Ik ben bang dat ook zij niet gehoord worden, of wel, maar dan gekleurd door het oor dat suggereert te luisteren en begaan te zijn. Opdat het daarna full colour gedrukt kan worden. Ingekleurd zoals de feiten het best overkomen, een beetje minder dan de waarheid.
prre* 