koken in ‘de kring’

8 december ’14, 15.30 uur, was het zover… na de voorbreidingen, naar de kring.

kookfietswiellamp princedesign

Vier vrouw sterk.

Catelijn Cortlever op de scooter met de perentaarten, het toetje.

Marieke Timp, de fotografe, met de cameratas.

Hetty Caron en ik, beide leden, bepakt met veel zin.

Toch een beetje spannend, gezonde spanning. Ergens in de keuken kijken is al iets laat staan als je er ook in mag creëren. Onze kringkok, Rita, wacht ons op aan de bar wachtend op haar koffie. Het was eigenlijk haar vrije dag… ze moet er nog een beetje inkomen. Lijkt mij voor haar ook spannend met wie gaat ze nu weer uren ‘haar domein’ delen. Het loopt allemaal dierect soepel. Alles is voor iedereen goed en de verhoudingen zijn gauw verdeeld. Catelijne, bezig met de start-up van haar cateringbedrijf ‘Deli cate’ in Amsterdam West is benoemd tot  kapitein op het schip. Marieke ziet de mooie vastlegmomenten en legt ze ook vast. Hetty & ik maken schoon, snijden en de rest (waar is de staafmixer, waarom houdt de magimix nu op met bestaan?).

bouillon boeket

Bezig met de paddestoelen & groente schoonmaken kijk ik even naar buiten. Het is alweer bijna donker, wat een niets dag is deze zondag. De perfecte om in de keuken te staan. Vijf vrouwen die rond het fornuis ‘de kachel’ bezig zijn… goede besteding van tijd. De bouillon die we vers maken staat op het vuur en begint zijn geur los te laten, heerlijk.

Ja, het is zover beginnen met de risotto. “Helena jij pakt ook een pan het is ‘jouw feestje'”; Rita spreekt, mag dan mijn feestje zijn maar het is haar keuken, ik wil graag!. De pan op het vuur, olie erin, ja daar gaat ie, prachtig de uien met knoflook krijgt zijn glans, risotte erbij… ja gaat ook stralen in de pan. Afblussen met de witte wijn. De grote pan met bouillon wordt op de middenpit gezet. Links ervan staat Catelijn te roeren ik op rechts. Bouillon erbij scheppen. Ik heb bij risotto altijd het gevoel dat elke rijstkorrel apart gemasseerd wil worden door de pollepel. En ik? Doe dat  graag.

Geroezemoes van beneden komt de trap op. Reserverings aantal wordt doorgegeven… 40. Zo, dat gaat goed. We lopen uit met de tijd. Risotto laat zich niet door de klok dwingen als ze klaar is is ze klaar, wil niet warm gehouden worden, direct opdienen! Dat weet iedereen die ervan houdt dus dat is ons vast vergeven.

En dat deden de gasten… geen woord over de uitloop van tijd. Wel veel complimenten en een applaus (ik heb um niet gehoord was net nog even in de keuken maar heb het uit betrouwbare bron). Ja, weer een mooie ervaring rijker.

‘de kring’ bestek, staat erop

Prinsengracht verliest Mance Post

Amsterdam 2 december 2013. Het is waar, verschillende hebben het me nu bevestigd. Mance Post is overleden. Een vrouw die altijd door bleef gaan met haarzelf zijn. Dat hield in betrokken zijn met haar omgeving. ‘Wat een fijne jongens heb je toch, zo mooi je motor poetsen’. (eigen)Wijsheid; ‘nee, oudere mensen zijn echt niet allemaal aardig, idioterie om dat te denken’. Geintresseerd; ‘ja, fijn dat je me wilt uitleggen hoe een tablet werkt om te tekenen op de computer maar dan wil ik eerst ook eens werk van jou zien, daar ben ik nieuwsgierig naar’. Als ze langs kwam, vertelde ik andere ‘deze vrouw steunt niet op haar rollater maar zij duwt um voort, soort van uitlaten’. Haar zicht was erg achteruit gegaan als ze dichtbij genoeg was riep ik eerst mijn naam,  ‘Goedemiddag, ik ben het Helena, die met de drie zonen de buurvrouw van verderop’. Dat was dan het begin van weer een warm & hartelijk gesprek. Altijd liep ik met een glimlach weer weg van haar met de gedachten zo wil je toch oud worden/zijn. Het gesprek zal niet meer plaatsvinden maar de glimlach krijg ik automatisch weer van haar als ik aan haar denk. Het zullen veel mensen zijn die met een, nu wat bedroefde, glimlach aan haar denken. Mance kende en onderhield warme contacten in de buurt. Slaaplekker Mance en dank dat ik je heb mogen kennen. Hieronder het interview dat ik bij haar thuis mocht afnemen. Ze liet me de schetsen van haar laatste boek zien ‘ lied voor de maan’, met tekst van Toon Tellegen. Het was een sprookje.

interview met 85 jarige Mance Post op de Prinsengracht.